Κυριακή βράδυ. Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο, νεός ακόμα καλοκαιριού πέρασε αεπιστρεπτί. Και πέρασε με συμβατικό τρόπο. Ισα ισα για να μη πεις ότι έμεινες μέσα. Έχει τρεις μήνες περίπου που γύρισες από εκείνο το ταξίδι στα Βαλκάνια. Επαγγελματικό τυπικά, προσωπικό ουσιαστικά. Σου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Σε ξαναέβαλε στον κόσμο. Σου θύμισε ότι είσαι και εσύ άθρωπος που δεν πρεπει να ξεχνας τις ανάγκες σου.
Άρχισες να αλλάζεις. Κυρίως εμφάνιση. Γιατί τον ευατό σου δεν το χαρίζεις σε κανέναν. Παρά μόνο όταν αποδεικνύεται ότι είσαι λάθος. Τέλος πάντων. Περιπλανιέσαι ακόμα. Δεν ξέρεις το λόγο. Ξέρεις τι θέλεις για να συμπληρώσεις τη ζωή σου.
Περιπλανηθηκες για να αλλάξεις παρέα. Να βγαίνεις κάπου πιο κυριλλάτα και όχι απόμακρα. Αλλά και εκεί συμβάσεις βρήκες. Δεν μπορείς να βρεις την παρέα που θες. Οχι τίποτα σπουδαίο. Να έχει μόνο την τρέλα. Να καλπάσετε σαν τον άνεμο κ να γυρίσετε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Από την άλλη, ο πόθος της συντρόφου. Μια ζωή η ίδια απάντηση. Ναι μεν αλλά.....Ως πότε?