Είναι φορές που η ανυπόφορη ζέστη της ερήμου δημιουργεί παραισθήσεις. Νιώθεις ότι βλέπεις το τέρμα της. Λάθος...
Αυτή συνεχίζει και είναι ατέλειωτη η πουτάνα.
Η ζώη φεύγει ανεπιστρεπτί.Δεν συγχωρεί. Σου μαθάινει με τη βία όσα δεν έμαθες με το καλό. Ένα μικρό παιδί που σου βγάζει τη γλώσσα και μετά τρέχει για να χαθει στα στενά σοκάκια του οικισμού.
Αδικος κόπος για να το πιάσεις. Έπρεπε να το είχες κάνει νωρίτερα. Αλλά πώς;
Από μικρός στα βάσανα. Με ενα μαλακισμένο περίγυρο που ήξερε μόνο να κάνει κριτική. Με μια μάνα που δεν ήξερε από που να πιαστεί. Ήθελε να σου δώσει τα πάντα αλλά μέσα στην αγωνία της ξέχασε να ξεκουμπώσει τη ψυχή σου. Και εσύ έμεινες εκεί μέσα. Φυλακισμένος για πάντα.Πάντα; Προσπαθείς να βγεις. Δεν έχεις όμως κουράγιο. Στέρεψε η δύναμη σου.
Και εσύ. Έτρεχες για να προλάβεις τι; Έχασες τα πάντα. Για να βρεις μια ψεύτικη ισορροπία. Γιατί; Για αυτά που κάποιοι άλλοι τα βρήκαν έτοιμα.
Εντάξει. Λες ότι έχεις ψυχικά χαρίσματα. Και; Σημασία έχει η βιτρίνα. Και τώρα μπροστά σε ένα γυαλί, μιλάς.
Μιλάς για την ψυχή σου. Μετά απο 27 ολόκληρα χρόνια, σου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθεις με τον εαυτό σου.Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Κουράστηκες να είσαι μόνος. Θες έναν άνθρωπο δίπλα σου. Έναν άνθρωπο να του παραδώσεις την καρδιά σου και μετά να ηρεμήσεις.
Η θάλασσα στην οποία πάλευες μοιάζει πλέον με παραλία. Όμως το έδαφος ακόμα είναι σαθρό,μαλακό, σε τραβάει κατω. Αν βρείς τον άνθρωπο τότε το έδαφος θα είναι στέρεο. αλλά που; Μια καταρα σε τριγυρνάει. Το χαμόγελο σου τραβαει αρκετές. Καμιά όμως δεν δεχεται να σου κρατήσει το χέρι. Να παραλάβει την καρδιά σου.Δεν μπορεί την ευθύνη λέει.
Γαμώ το. Ως πότε. Αχ ψυχούλα μου. Θα ηρεμήσεις ποτέ; Η θα κάνεις άλλες επιλογές για να ηρεμήσεις μια και καλή(το γράφω και κλαίω. Δεν βρίσκω το θάρρος να το τολμήσω).
Νιώθω κενός. Έμαθα να δουλέυω αλλά όχι να ζω με τους ανθρώπους.Βοήθεια.