Αύγουστος 2009. Ισπανία. Μάλαγα. Ένα ακόμη ταξίδι. Ταξίδι για δουλειά και συγχρόνως ξεκούραση & αναζήτηση.
Αναζήτηση γιατί όμως. Εκείνου του χαμένου, ανθρώπινου εαυτού με αισθήματα. Εκείνου του εαυτού που εξαφάνισα γιατί ήταν ευάλωτος. Τον πλήγωνε το παραμικρό. Και έσυ τί έκανες?
Έσκυψες το κεφάλι κ έδωσες μια υπόσχεση στον ευατό σου. να μην πληγωθείς ποτέ ξανά.
Δούλεψες σκληρά. Ξέχασες τί έκαναν οι συνομήλικοι σου. Πώς ζούσαν. Όχι γιατί δεν ήθελες αλλά γιατί δεν μπορούσες οικονομικά να ακολουθήσεις. Σε είπαν ακοινώνητο γιατί κανένας δεν μπηκε στον κόπο να σκεφτεί πως είναι η ζωή σου. Αν είναι ίδιο του χαρακτήρα σου ή απλώς το κάνεις εξ ανάγκης.

Το άφησες στην ακρη. Δεν είχες καιρό για χάσιμο. Έπρεπε να τελειώσεις με σιγουριά το σχολείο, να βγάλεις το Πανεπιστήμιο κ μετά αμέσως δουλειά. Σταθερή κατά προτίμηση. Κατά άλλους μόνιμη στο δημόσιο. Δεν έχουν άδικο. Τώρα που μεγάλωσε κάπως το εισόδημα σου κ έχεις σχεδόν ότι θέλεις(στο επίπεδο των καθημερινών ανθρώπων)μπόρεσες να σηκώσεις το βλέμμα από το πάτωμα.

Και βλέπεις ένα μέλλον κατάμαυρο να έρχεται πάνω σου. Αν όχι μαύρο, τουλάχιστον σκοτεινό κ δύσκολο. Η δουλειά κοντεύει να γίνει μόνιμη. Η πρώτη σκέψη? Να φύγεις από το πατρικό. Κοντεύεις τα 30 άλλωστε. Και μετά ? Μόνος στους τέσσερις τοίχους?

Ξέχασες να ζήσεις. Ξέχασες να καβαλήσεις τη Ζωή. Σε ξεχνάει κ αυτή. Είναι έτσι? Μακάρι όχι. Όταν ήσουν μικρός, έκανες μια ευχή προς τον Θεό. Να σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου κ να σου δώσει κουράγιο & δύναμη να πετύχεις τους στόχους σου. Δηλαδή να επιβιώσεις. Είπες όμως κάτι. Όσο και αν θέλεις οικογένεια να μην στη δώσει αν είναι να ταλαιπωρηθεί όπως ταλαιπωρήθηκες κ εσύ ως παιδί. Και εδώ είναι το μεγάλο κ αγωνιώδες ερώτημα. Επιβίωσες. σε βοήθησε. Με την οικογένεια τί θα γίνει όμως. Μέχρι να ολοκληρωθεί η σταθεροποίηση της δουλειάς, σίγουρα δεν μπορείς να δρομολογήσεις πολλά. Θα απαντηθεί άραγε το ερώτημα? Αν είναι αρνητική καλύτερα να φεύγεις και γρήγορα μάλιστα.