Συνέχεια

"Άσε τις ανασφάλειες. Καλές γιορτές να έχουμε και τα λέμε". "Καλά Χριστούγεννα". Τελικά είχα δίκιο. Δευτέρα και Τρίτη μεσημέρι τίποτα. Δευτέρα βράδυ, είχα μια κλήση αλλά ήμουν εκτός σπιτιού. Δεν την πρόλαβα. Είχες βγει εκτός συστήματος. Τρίτη σε κάλεσα εγώ. Ακόμα και στο τηλέφωνο. Είπες ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Βέβαια άλλο δείχνει η συνέχεια. Ότι βάζουμε ένα τέλος. Δεν ξέρω αν θα είναι οριστικό.
Εκείνο που ξέρω ότι δεν μ' αρέσει να διώχνω ανθρώπους από κοντά μου. Δύσκολα τα συναισθήματα. Όμως άτομα σαν κ εσένα δεν τα χαραμίζω στη φιλία. Σε θέλω δίπλα μου.

Σε θέλω.

Και να που η πολυπόθητη ημέρα έφτασε. Από μια άσχετη ατάκα επιτέλους κάνατε την κουβέντα. Το συμπέρασμα είναι ένα και γνωστό. Διαφωνούμε. Εγώ σε θέλω δίπλα μου ως σχέση. Έναν άνθρωπο να ακουμπάω. Εσύ, θες απλώς έναν φίλο. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ.

Από τη στιγμή αυτή, ξέρω πως τα πάντα θα αλλάξουν. Όπως και έδειξαν να αλλάζουν. Δύο κλήσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο κ σαφώς μικρότερης διάρκειας από τις προηγούμενες. Δείχνεις ότι παλεύεις να διακόψουμε αλλά και εσύ δυσκολεύεσαι.

Σε θέλω κάπου εδώ γύρω. Όχι. Σε θέλω δίπλα μου.

Μπερδέματα.

Κ παλι εδώ. Αρχή για μια ακόμα φορά το ταξιδι στη Μάλαγα αλλά και η επίσκεψη των φίλων από τα Βαλκάνια. Αφορμή και τα δύο, για να λιώσει ο πάγος που δημιουργήθηκε μεταξύ σας. Ποιός ο σκοπός όμως όταν τα θέλω και των δύο σας είναι διαφορετικά.

Εσύ την βλέπεις ερωτικά. Εκείνη λέει φιλικά. Τί στο διάολο όμως θέλει και σε πιέζει καθημερινά κ μάλιστα μέσω Internet.Δεν είναι δυνατόν.Δεν είναι λογικό.

Επί έναν ολόκληρο χρόνο δεν μιλούσατε.Ψυχρανθήκατε γιατί ανακατεύτηκε κάποιος τρίτος. Κ όταν ένιωθες ότι είχες δίκιο εκείνη σου είπε την αλήθεια μετά από καιρό.Αφού σε έκανε σχεδόν να ταπεινωθείς. Κ τώρα έναν χρόνο μετά, σου λέει πως δεν κατάλαβε ότι δεν μιλούσατε κ ότι δεν μένει στα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων. Πολύ υπεράνω η κυρία βρε παιδί μου.

Ναι. αλλά τώρα γιατί έρχεται ? Εσύ δεν άλλαξες το θέλω σου. Εκείνη γιατί επιμένει να σε ψάχνει και μάλιστα φιλικά ? Ο πάγος μεταξύ σας δεν είναι λύση. Αλλά ούτε κ το κολλιτιλίκι.
Τέλος πάντων. Εσύ αποφάσισες. Ανοιχτά χαρτιά. Δεν αλλάζεις "θέλω" αφού την θεωρείς από τις υπάρχουσες επιλογές ως μια από τις πιο αξιόλογες. Αν επιμένει να σε ψάχνει έχει καλώς.

Η φιλία όμως δεν είναι η επιλογή. Αν κ έχεις ανάγκη τους φίλους, η εμπειρία έδιεξε πως φιλίες με γυναίκες είναι βραχυχρόνιες.

Αύγουστος 2009. Ισπανία. Μάλαγα. Ένα ακόμη ταξίδι. Ταξίδι για δουλειά και συγχρόνως ξεκούραση & αναζήτηση.
Αναζήτηση γιατί όμως. Εκείνου του χαμένου, ανθρώπινου εαυτού με αισθήματα. Εκείνου του εαυτού που εξαφάνισα γιατί ήταν ευάλωτος. Τον πλήγωνε το παραμικρό. Και έσυ τί έκανες?
Έσκυψες το κεφάλι κ έδωσες μια υπόσχεση στον ευατό σου. να μην πληγωθείς ποτέ ξανά.
Δούλεψες σκληρά. Ξέχασες τί έκαναν οι συνομήλικοι σου. Πώς ζούσαν. Όχι γιατί δεν ήθελες αλλά γιατί δεν μπορούσες οικονομικά να ακολουθήσεις. Σε είπαν ακοινώνητο γιατί κανένας δεν μπηκε στον κόπο να σκεφτεί πως είναι η ζωή σου. Αν είναι ίδιο του χαρακτήρα σου ή απλώς το κάνεις εξ ανάγκης.

Το άφησες στην ακρη. Δεν είχες καιρό για χάσιμο. Έπρεπε να τελειώσεις με σιγουριά το σχολείο, να βγάλεις το Πανεπιστήμιο κ μετά αμέσως δουλειά. Σταθερή κατά προτίμηση. Κατά άλλους μόνιμη στο δημόσιο. Δεν έχουν άδικο. Τώρα που μεγάλωσε κάπως το εισόδημα σου κ έχεις σχεδόν ότι θέλεις(στο επίπεδο των καθημερινών ανθρώπων)μπόρεσες να σηκώσεις το βλέμμα από το πάτωμα.

Και βλέπεις ένα μέλλον κατάμαυρο να έρχεται πάνω σου. Αν όχι μαύρο, τουλάχιστον σκοτεινό κ δύσκολο. Η δουλειά κοντεύει να γίνει μόνιμη. Η πρώτη σκέψη? Να φύγεις από το πατρικό. Κοντεύεις τα 30 άλλωστε. Και μετά ? Μόνος στους τέσσερις τοίχους?

Ξέχασες να ζήσεις. Ξέχασες να καβαλήσεις τη Ζωή. Σε ξεχνάει κ αυτή. Είναι έτσι? Μακάρι όχι. Όταν ήσουν μικρός, έκανες μια ευχή προς τον Θεό. Να σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου κ να σου δώσει κουράγιο & δύναμη να πετύχεις τους στόχους σου. Δηλαδή να επιβιώσεις. Είπες όμως κάτι. Όσο και αν θέλεις οικογένεια να μην στη δώσει αν είναι να ταλαιπωρηθεί όπως ταλαιπωρήθηκες κ εσύ ως παιδί. Και εδώ είναι το μεγάλο κ αγωνιώδες ερώτημα. Επιβίωσες. σε βοήθησε. Με την οικογένεια τί θα γίνει όμως. Μέχρι να ολοκληρωθεί η σταθεροποίηση της δουλειάς, σίγουρα δεν μπορείς να δρομολογήσεις πολλά. Θα απαντηθεί άραγε το ερώτημα? Αν είναι αρνητική καλύτερα να φεύγεις και γρήγορα μάλιστα.

Το κείμενο προέρχεται από το blog του Πιτσιρίκου.

Με τη δολοφονία ενός 16χρονου από ειδικό φρουρό της αστυνομίας κηρύχτηκε φέτος η επίσημη έναρξη της χριστουγεννιάτικης περιόδου. Ο νεαρός προκάλεσε τους αστυνομικούς επειδή κρατούσε ένα μπαλόνι, μια καραμούζα και ένα γλειφιτζούρι, και αυτοί αντέδρασαν, πετώντας του μια χειροβομβίδα και πυροβολώντας τον τρεις φορές.

Μια από τις σφαίρες εξοστρακίστηκε σε μια μαρκίζα, έκανε γκελ σε μια ζαρντινιέρα, πέρασε ξυστά από έναν ανύποπτο κάδο απορριμμάτων και, ενώ κατευθυνόταν προς το Κολωνάκι, άλλαξε γνώμη, έκανε στροφή 120 μοιρών και καρφώθηκε στο σώμα του 16χρονου.

Ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγος κ. Πάνος Σόμπολος, έδωσε συγχαρητήρια στους δυο αστυνομικούς για την αυτοσυγκράτηση την οποία επέδειξαν και εκθείασε την επιλογή τους να χρησιμοποιήσουν εναντίον του άτακτου νεαρού συμβατικά όπλα και όχι πυρηνικά.

Ιδιαίτερα θετική εντύπωση προκάλεσε στην κοινή γνώμη το γεγονός ότι οι δυο αστυνομικοί έφυγαν από τον χώρο της δολοφονίας χωρίς να περάσουν με το περιπολικό πάνω από το νεκρό θύμα τους.

Η είδηση της δολοφονίας του νεαρού μεταδόθηκε αστραπιαία από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αμέσως χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα ανταποκρίθηκαν και ξεχύθηκαν ενθουσιασμένοι στους δρόμους για να κάνουν τις χριστουγεννιάτικες αγορές τους αλλά τα μαγαζιά ήταν κλειστά επειδή ήταν Σάββατο βράδυ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξαγριωθούν οι καταναλωτές και να ξεσπάσουν πάνω στις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων.

Η δολοφονία του 16χρονου από τους αστυνομικούς απέδειξε πως οι συνθήκες έχουν ωριμάσει πια, ώστε τα καταστήματα να λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο και να παραμένουν ανοιχτά και τις Κυριακές. Εν μέσω μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι Έλληνες έκαναν την υπέρβασή τους και πήγαν στα μαγαζιά μέσα στ’ άγρια μεσάνυχτα. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα πως υπάρχουν χρήματα και πως οι καταναλωτές έχουν διάθεση για αγορές αλλά αυτό που τους λείπει είναι το κίνητρο.

Αμέσως μετά τη δολοφονία του 16χρονου, ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Παναγιώτης Χηνοφώτης υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους στον πρωθυπουργό για λόγους ευθιξίας αλλά αυτός δεν τις έκανε δεκτές, οπότε κι αυτοί δεν επέμειναν για λόγους αναισθησίας.

Ο κ. Παυλόπουλος –πάντα ευγενικός- επικοινώνησε τηλεφωνικά με τη μητέρα του 16χρονου και της ζήτησε συγγνώμη που της σκότωσαν το παιδί . Επίσης, της είπε πως τα παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη, ενώ παράλληλα η διατροφή τους, η ένδυσή τους και οι σπουδές τους κοστίζουν σήμερα πάρα πολλά χρήματα.

Ο κ. Παυλόπουλος παρηγόρησε την άτυχη μητέρα, λέγοντάς της πως το παιδί της ίσως να έπεφτε αύριο μεθαύριο στα ναρκωτικά, ενώ δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να το χτυπούσε αυτοκίνητο. Στη συνέχεια, ο κ. υπουργός προσπάθησε να απαλύνει τον πόνο της μητέρας του 16χρονου, επισημαίνοντάς της πόσο σημαντικό είναι που το παιδί της έμεινε στον τόπο και δεν έμεινε ανάπηρο γιατί τότε θα καταστρεφόταν η ζωή του.

Ο Κώστας Καραμανλής έστειλε συλλυπητήρια επιστολή στους γονείς του 16χρονου και τους επισήμανε πως το παιδί τους ήταν τυχερό μέσα στην ατυχία του, αφού γλίτωσε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και δεν θα υποστεί τα τραγικά χτυπήματα που περιμένουν όλους εμάς που βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να είμαστε ακόμα στη ζωή. Στο τέλος της επιστολής του, ο Κώστας Καραμανλής εύχεται στους γονείς του 16χρονου «Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος».

Μεγάλος θρήνος ξέσπασε στη χώρα για τις σπασμένες τζαμαρίες των καταστημάτων και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η δολοφονία του 16χρονου να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Η είδηση για τις καταστροφές έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου και η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί συγκλονισμένη το δράμα του ελληνικού λαού, χωρίς όμως να μπορεί να κατανοήσει απόλυτα την αδιαφορία των Ελλήνων για τα παιδιά και τη μεγάλη αγάπη τους για τα τζάμια.

Εξοργισμένοι είναι οι καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας για τις καταστροφές που προκλήθηκαν στα μαγαζιά τους από τους αντιεξουσιαστές. Ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Πέτρος Τζαμαρίας δήλωσε πως «οι έμποροι δεν ανέχονται την καταστροφή των περιουσιών τους από τους αναρχικούς αλήτες των Εξαρχείων, αφού αυτό το έχουν αναλάβει αποκλειστικά οι τράπεζες και το κράτος».

Επίσης, ο κ. Τζαμαρίας ανακοίνωσε πως οι έμποροι αποφάσισαν στο εξής, εκτός από τα καταστήματά τους και τα αυτοκίνητά τους, να ασφαλίζουν και τα παιδιά τους, ώστε, σε περίπτωση που τα παιδιά δολοφονηθούν από αστυνομικούς, να εισπράττουν την αποζημίωση και να κάνουν αμέσως απόσβεση των χρημάτων που ξόδεψαν για να τα αναθρέψουν, ενώ με τα υπόλοιπα χρήματα θα κάνουν επενδύσεις.

Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου πως θα αναδειχτεί η αλήθεια και θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία όσων αποδειχθούν ένοχοι για τη δολοφονία του 16χρονου. Η ελληνική κοινωνία έχει τρομοκρατηθεί από την εμμονή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να ρίχνει φως σε όλα τα σκάνδαλα και να στέλνει τους ενόχους στη φυλακή – με τις υποθέσεις της Ζίμενς και της Μονής Βατοπεδίου έχουν γεμίσει ασφυκτικά οι φυλακές.

Πολλοί πιστεύουν πως θα πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να δείξει και κάποια επιείκεια γιατί άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε όλοι σε τούτη τη ζωή. Δεν υπάρχει λόγος να πάει ο δολοφόνος αστυνομικός στη φυλακή – ας αφήσει πια η κυβέρνηση και μια υπόθεση να περάσει έτσι χωρίς τιμωρία.

Κυριακή βράδυ. Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο, νεός ακόμα καλοκαιριού πέρασε αεπιστρεπτί. Και πέρασε με συμβατικό τρόπο. Ισα ισα για να μη πεις ότι έμεινες μέσα. Έχει τρεις μήνες περίπου που γύρισες από εκείνο το ταξίδι στα Βαλκάνια. Επαγγελματικό τυπικά, προσωπικό ουσιαστικά. Σου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Σε ξαναέβαλε στον κόσμο. Σου θύμισε ότι είσαι και εσύ άθρωπος που δεν πρεπει να ξεχνας τις ανάγκες σου.
Άρχισες να αλλάζεις. Κυρίως εμφάνιση. Γιατί τον ευατό σου δεν το χαρίζεις σε κανέναν. Παρά μόνο όταν αποδεικνύεται ότι είσαι λάθος. Τέλος πάντων. Περιπλανιέσαι ακόμα. Δεν ξέρεις το λόγο. Ξέρεις τι θέλεις για να συμπληρώσεις τη ζωή σου.
Περιπλανηθηκες για να αλλάξεις παρέα. Να βγαίνεις κάπου πιο κυριλλάτα και όχι απόμακρα. Αλλά και εκεί συμβάσεις βρήκες. Δεν μπορείς να βρεις την παρέα που θες. Οχι τίποτα σπουδαίο. Να έχει μόνο την τρέλα. Να καλπάσετε σαν τον άνεμο κ να γυρίσετε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Από την άλλη, ο πόθος της συντρόφου. Μια ζωή η ίδια απάντηση. Ναι μεν αλλά.....Ως πότε?

Είναι φορές που η ανυπόφορη ζέστη της ερήμου δημιουργεί παραισθήσεις. Νιώθεις ότι βλέπεις το τέρμα της. Λάθος...
Αυτή συνεχίζει και είναι ατέλειωτη η πουτάνα.
Η ζώη φεύγει ανεπιστρεπτί.Δεν συγχωρεί. Σου μαθάινει με τη βία όσα δεν έμαθες με το καλό. Ένα μικρό παιδί που σου βγάζει τη γλώσσα και μετά τρέχει για να χαθει στα στενά σοκάκια του οικισμού.
Αδικος κόπος για να το πιάσεις. Έπρεπε να το είχες κάνει νωρίτερα. Αλλά πώς;
Από μικρός στα βάσανα. Με ενα μαλακισμένο περίγυρο που ήξερε μόνο να κάνει κριτική. Με μια μάνα που δεν ήξερε από που να πιαστεί. Ήθελε να σου δώσει τα πάντα αλλά μέσα στην αγωνία της ξέχασε να ξεκουμπώσει τη ψυχή σου. Και εσύ έμεινες εκεί μέσα. Φυλακισμένος για πάντα.Πάντα; Προσπαθείς να βγεις. Δεν έχεις όμως κουράγιο. Στέρεψε η δύναμη σου.
Και εσύ. Έτρεχες για να προλάβεις τι; Έχασες τα πάντα. Για να βρεις μια ψεύτικη ισορροπία. Γιατί; Για αυτά που κάποιοι άλλοι τα βρήκαν έτοιμα.
Εντάξει. Λες ότι έχεις ψυχικά χαρίσματα. Και; Σημασία έχει η βιτρίνα. Και τώρα μπροστά σε ένα γυαλί, μιλάς.
Μιλάς για την ψυχή σου. Μετά απο 27 ολόκληρα χρόνια, σου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθεις με τον εαυτό σου.Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Κουράστηκες να είσαι μόνος. Θες έναν άνθρωπο δίπλα σου. Έναν άνθρωπο να του παραδώσεις την καρδιά σου και μετά να ηρεμήσεις.
Η θάλασσα στην οποία πάλευες μοιάζει πλέον με παραλία. Όμως το έδαφος ακόμα είναι σαθρό,μαλακό, σε τραβάει κατω. Αν βρείς τον άνθρωπο τότε το έδαφος θα είναι στέρεο. αλλά που; Μια καταρα σε τριγυρνάει. Το χαμόγελο σου τραβαει αρκετές. Καμιά όμως δεν δεχεται να σου κρατήσει το χέρι. Να παραλάβει την καρδιά σου.Δεν μπορεί την ευθύνη λέει.
Γαμώ το. Ως πότε. Αχ ψυχούλα μου. Θα ηρεμήσεις ποτέ; Η θα κάνεις άλλες επιλογές για να ηρεμήσεις μια και καλή(το γράφω και κλαίω. Δεν βρίσκω το θάρρος να το τολμήσω).
Νιώθω κενός. Έμαθα να δουλέυω αλλά όχι να ζω με τους ανθρώπους.Βοήθεια.